Bu yazıyı yazıp yazmama arasında 1 aydır gidip geliyordum. Sonunda başkaları da Makbuş’u benim kelimelerim kadar da olsa bilsin istedim.

—————————————————————————————————————————-

Yaşağımız hayatın kaçınılmaz sonu ölüm. Gün gelecek bizim de kapımızı çalacak, sevdiklerimizin de. Değer verdiklerimiz bir bir eksildikçe canımız yanacak, biraz daha yalnızlaşacağız. Sıra kabullenmeye geldiğinde ise zorlanacağız, hele ki kaybettiğimiz en yakınımızdakilerden biriyse iyice zorlaşacak o soğuk duyguyu sindirmek.

Dedem öldüğümde 8 yaşındaydım. Üzülmüştüm. Her gün gördüğüm, hayatı paylaştığım birisi aniden çıkıp gitmişti hayatımdan, hiç beklenmeyen bir anda. Zaman her şeyin ilacı tabii, çocuktum zaten. Yara çabuk kapanmıştı.

29′uma yaklaşıyorum şimdi. Bundan 40 gün kadar önce nüfus kağıdında Makbule Can yazan, ama bizim için Makbule’den çok Makbuş olan babaanemi kaybettik. Yara hala sıcak sayılır ama bu defa o kadar kolay kapanmayacak gibi.Yaşanmışlık ne kadar çoksa yara da o kadar büyük oluyor zira.

20 sene önce yitirdiğinde bir süre hayata küstüğü, yıllar sonra dahi hatırladıkça gözlerinden süzülen yaşlara hakim olamadığı Ömer’inin yanında şimdi. Aynı toprağın altındalar. Ömer’in kemikleri Makbuş’un ayak uclarına koyuldu ve hayatımızda bir devir kapandı.

O kadar çok an var ki gözümün önüne gelen, düşündükçe hafiften gülümsediğim, bir yandan da canımı yakan. Çocukluğumuzun geçtiği, kendi evim kadar benimsediğim, dedem öldükten sonra çoğu gece çok sevdiğim o divanda uyuduğum ev, haliyle kapanacak bir süre sonra. Yeni sakinleri, başka bir hayat yaşayacaklar orada. Bayram sabahları heyecanla yaptığımız kahvaltılar, Ramazan’larda tüm aileyi biraraya getiren iftarlar, her saat başı o sayı kadar ve her buçuklu saatte de birer kez çalan saatin sesi ve daha bir sürü şey kişisel tarihlerimizdeki yerlerini alacaklar. Anılar ve kopuk kopuk kareler kalacak zihnimizde bir süre sonra. Her insanın ortak noktası olan geçmişi özleme duygusunu hissedeceğiz zaman zaman ve bu, bizleri de bekleyen kaçınılmaz sonumuza varana dek böyle devam edecek.

Hayatımda görüp görebileceğim en sakin, kendi halinde insanlardan biriydi babaannem. Kötü olan hiçbir şeyin üzerinde durmayacağı türde insanlardandı. Yaşlandıkça yüzü daha da yumuşamış, pamuklaşmıştı. Ölüm eninde sonunda kapısını çalacaktı elbet, ancak bir gün öleceğini nedense hiç düşünmemiştim. Hep hayatımda varolacak gibi geliyordu. Bizde, amcamlarda ya da halalarımda bir köşede oturacak, yanına gidip elini tuttuğumda “Acık laf ver” diyecekti. Öyle olmadı elbette…

85 sene yaşadı Makbuş. Acımı biraz olsun hafifleten ailesiyle, yalnız kalmadan, yanında hep birileri olarak ömrünü geçirmiş olması. Yalnız kalmayı sevmezdi zaten. Kendisi çok konuşmasa da çevresi kalabalık olsun, insanlar konuşsun, gülsün isterdi. Mutluluk onun için bu kadar basitti. Keşke bizler de hayatı bu kadar basit algılayabilsek ve bu kadar kolay mutlu olabilsek. Yetinmeyi bilsek.

Güle güle güzeller güzelim. İyi ki vardın hayatımda. İyi ki klasik bir sıfattan çok sevgiyle Makbuş diye seslenebildiğim bir babanneye sahip olma şansını verdin bana. Cennet diye bir yer varsa, sen oradasın ve yine yalnız değilsin biliyorum. Rahat uyu…